„Przynaglone wezwaniem Bożym i przeniknięte głęboko potrzebami ludzi ubogich i cierpiących swego czasu, nasze Założycielki widziały swoje szczególne zadanie w pielęgnowaniu chorych (…). Ich podstawowym założeniem było, by z miłości ku Bogu poświęcić czas i siły cierpiącej ludzkości z zaangażowaniem wszystkich zdolności środków (…).” (Konstytucje i Dyrektorium 1.1)
Nasz Dom to miejsce wyjątkowe, stworzone z myślą o osobach starszych, którzy znajdują tu opiekę i pomoc. Zarówno Dom jak i Kaplica otwarte są dla każdego, kto razem z nami pragnie zgłębiać tajemnicę Miłości Miłosiernej – Boga, który z wielką czułością pochyla się nad człowiekiem opuszczonym, cierpiącym, potrzebującym pomocy. W naszej Kaplicy każdy może znaleźć chwilę wytchnienia od codziennych obowiązków i okazję do spotkania z Bogiem sam na sam. W naszej działalności skupiamy się nie tylko na pomocy chorym, ale przede wszystkim staramy się, by doświadczyli oni wsparcia duchowego i opieki sakramentalnej. Pragniemy stworzyć im rodzinną atmosferę pełną miłości, dzięki której u progu swego życia poczują się ważni i szczęśliwi. Robimy wszystko, by warunki, w których spędzą ostatnie chwile swojego życia, były jak najbardziej godne, zbliżone do domowych. Chcemy dawać im ciepło i miłość, jakich być może nie doświadczyli całe życie.
„Maryja jest dla nas wzorem w naśladowaniu Chrystusa. (…) Jej przykład wskazuje, jak w wierze, posłuszeństwie, pokorze, prostocie, milczeniu i wierności mamy realizować własne powołanie” (K11)
Naszą posługą w tym Domu pragniemy naśladować Chrystusa i tym samym ukazać prawdę o Królestwie Bożym na ziemi. Przykład poświęcenia i pokory Maryi jest dla nas wielką pomocą a zawierzenie Jej opiece naszej działalności jest nieodzowne, byśmy same mogły wzrastać i coraz lepiej pomagać innym.
RYS HISTORYCZNY
Nasza placówka od samego początku jej powstania związana była z opieką nad ludźmi chorymi i cierpiącymi. Do istnienia powołała ją jeszcze za swego życia bł. Maria Luiza Merkert – Współzałożycielka i Pierwsza Przełożona Generalna Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w roku 1865 na prośbę skierowaną do niej przez miejscowego archiprezbitera Edwarda Heinisha, który bardzo pragnął, by Siostry Elżbietanki podjęły posługę ambulatoryjną na terenie parafii i okolicznych wioskach. Zaś na życzenie Burmistrza Chełmska Śląskiego pierwsze Siostry, przybyłe tu 8 lutego 1865 roku rozpoczęły również pielęgnację 15 chorych w miejskim szpitalu. W wyniku działań wojennych w 1866 roku w Chełmsku umieszczono bardzo wielu rannych żołnierzy pruskich i austriackich, którzy korzystali z niezwykle troskliwej opieki Sióstr Elżbietanek. W następnych latach rozszerzono posługę Sióstr o przedszkole i ochronkę. W roku 1935, w miejsce mocno już wyeksploatowanego i niewystarczającego szpitala, Siostry wybudowały nowy dom, do którego wprowadziła się siedmioosobowa Wspólnota Sióstr. Nadal pielęgnowały one chorych i prowadziły ochronkę, również przez cały okres II wojny światowej. W latach 1954-56 w wyniku tzw. „ustaw majowych” Siostry zostały internowane przez władze komunistyczne Polski do obozów pracy w Gostyniu, Kobylinie i Dębowej Łące. Po zwolnieniu Sióstr i powrocie do Chełmska Siostry podjęły opiekę ambulatoryjną nad chorymi, posługiwały przy parafii a także w Społecznym Ośrodku Zdrowia.
Obecnie w naszym Domu Opieki posiadamy 8 miejsc dla osób starszych a Wspólnotę tworzą trzy Siostry – S.M. Kajetana Szydłowska, S.M. Goretii Zając oraz Przełożona Konwentu S.M. Magdalena Sztraj.
